این دختر 9 ساله مبتلا به نشانگان آسپرگر، ضریب هوشی بالاتر از اینشتین دارد - کتاب دینا

به گزارش کتاب دینا، قبلا در خصوص بیماری های طیف اوتیسم، اینکه چه هستند و چگونه باید زودهنگام تشخیص شان داد و شیوه برخورد و درمان آنها چگونه باید باشد، در خبرنگاران نوشته ام، اما اینجا می خواهم برایتان در خصوص یک دختر 9 ساله صحبت کنم که در طیف بیماری های اوتیسم قرار گرفته است.

این دختر ادهارا پرز سانچز نام دارد، در سه سالگی تشخیص داده شد که سندرم آسپرگر دارم.

نشانگان آسپرگر یا سندرم آسپرگر Asperger syndrome یک نوع اختلال رشد عصبی است که با مسائل قابل توجه در ارتباط بین فردی و ارتباط غیرکلامی، تعیین می گردد که معمولاً به همراه علایق و رفتارهای وسواسی و تکراری است. نخستین بار در سال 1944 پزشک اتریشی به نام هانس آسپرگر با انتشار مقاله ای آن را توصیف کرد.

نشانگان آسپرگر را شکل ملایمی از طیف اوتیسم می دانند و وجه تمایز آن، حفظ مهارت های تکلمی و ضریب هوشی (iQ) بالاتر از میانگین جامعه و حافظه بلند مدت قوی است.

مورد تمایز دیگر خودآگاهی این افراد نسبت به شرایط خودشان است.

طبعا به خاطر مسائل ارتباطی که پرز سانچز در پیش دبستانی داشت، عذاب بسیار کشید. او به وسیله تعدادی از همکلاسی های خود مسخره می شد و او را دختر عجیب و غریب صدا می کردند. برخی از آموزگاران او حتی گزارش نموده بودند که در کلاس درس می خوابد و علاقه ای به درس ها از خود نشان نمی دهد.

اما مادر -ناللی سانچز- دریافته بود که دخترش علیرغم این محدودیت های باهوش است. انتها وقتی از او تست ضریب هوشی گرفتند، نمره بالای 162 گرفت. ضریب هوشی ای که اندکی بالاتر از ضریب هوشی انیشتین و هاوکینگ است. برآورد می گردد هر دوی آنها ضریب هوشی 160 داشتند.

این تست ضریب هوشی، دریچه تازهی روی زندگی این دختر گگردد و باعث شد به محیط آموزشی تازه منتقل گردد. او در کمال شگفتی در 5 سالگی، درس های دبستانی را تمام کرد و در 6 سالگی مدرسه مبه وسیلهه را به پیان برد و در 8 سالگی از عهده اتمام دبیرستان برآمد!

حالا او در دانشگاه مکزیک تحصیل می نماید تا مهندسی بخواند. خودش دوست دارد فضانورد گردد و روزی به مریخ برود.

اما قبل از رسیدن به این رؤیا، او می خواهد به دانشگاه آریزونا برود. رئیس این دانشگاه شخصا از او دعوت نموده تا به دانشگاه او برود. در این دانشگاه برنامه های آکادمیک خوبی در خصوص دانش فضا تدریس می گردد.

حالا او قبل از ده سالگی به مدارجی رسیده که آرزوی خیلی هاست.

اما هدف از این پست و بازتاب این خبر، نه معرفی یک کودک نابغه بلکه توجه به بچه ها پیرامونمان بود. چه بسا که اصلا خودمان درجاتی از مسائل شناختی و ارتباطی را داشته باشیم و نامتناسب بودن استعداد درونی مان با مهارت های ارتباطی و تطبیقی مان، بسیار ما را آزده باشد.

اینجاست که نقش آموزش های ابتدایی به آموزگاران پیش دبستانی ها و دبستان ها در خصوص اوتیسم و بیماری های طیف آن و وجود برنامه ای برای غربالگری این بچه ها و هم مدارس ویژه برای آنها پررنگ باشد. درمان و تربیت بچه ها مبتلا به اوتیسم هر چه زودتر صورت بگیرد، نتایج بهتری در بر دارد.

منبع